بغض

دلم گرفته... . از همه چیز! دقت که می کنم میبینم همیشه من تو این فصل از سال می برم... از همه چیز و همه کس. دلیل هم داره ولی اینکه دلیلش چرا می خوره همیشه به این فصل رو نمی دونم!!!! همیشه وقتی به این حد از درموندگی میرسم می خوام بذارم برم... از این شهر، از این دیار، از این خاک. برم به یه جای خیلی خیلی دووور من و خدا و خودم! خودم دو بار نوشتم چون درون من یه دختر بچه دلشکسته گریونه که وظیفه منه محافظت ازش؛ همیشه باید حمایتش کنم وقتی هیشکی جز خدا حامیم نیست. قضیه برمی گرده به تبعیض. چیزی که همیشه بوده، هست و خواهد بود. اینجور موقعاست که پر میشم از حس عدم وجود حامی! حس تنهایی! حس گریه، ناامیدی... پروپوزالمم که به مشکل خورده و این یعنی با تغییر موضوع مواجهم. هر لحظه زندگیم داره سخت و سخت تر میشه. نمی دونم چیکارش کنم و از موضوعات پیشنهادی که استادم و بچه ها بهم پیشنهاد کردن اصلا خوشم نمیاد و علاقه ندارم! به یکم مشکل  مالی خوردم و از جهتی توقع رئیس شرکت از حضور من در روز جمعه جهت اسباب کشی در حالی که این همه مشغله خارج از محیط کار دارم اون هم در این دوره کاراموزی دو ماهه قبل کار که توافقمون را بغض...

می خواستم از روز دفاع و حواشیش بگم ولی چند روز بود حس نوشتن نداشتم  و این دو روزه اتفاقاتی افتاده که منو به شدت درگیر خودش کرده به طوری که کلا سمینار یادم رفته! حالا بعدا خاطره روز سمینار رو هم ثبت می کنم ایشالا...دیشب یه پیام اشتباهی به گروهی که برای پرسش ها و اطلاعیه های گروه درسیمون بود از طرف من ارسال شد. اگر جمله رو مجهول نوشتم چون واقعا من نفرستادم و هنوزم تو شوک نحوه ارسالشم:(( بلافاصله که متوجه شدم عذرخواهی کردم به نحوی که کاملا مشخص بود که بی اطلاعم و پیام عمدی نبود. یکی از بچه ها که کلا خیلی کمکم کرده بود بهم گفت حذفش کن و من از شدت هوول بودن و استر بغض...

اینجانب از همینجا خبر سلامتی خود را اعلام می کنم:)) ببخشید کلا تبحر خاصی تو نگران کردن همه پیدا کردم این روزا:((رفتم دانشگاه و به اصرار استد اکانت ساختم و خودشون اددم کنن :) از ماه بودن و محبت این استاد هرچی بگم کم گفتم... خدایا همیشه سلامت واسه خانواده اشون نگهش دار:) جاتون خالی شاگر اول دانشگاه شدم:)))))  تو دو هفته پروپوزال باید بنویسم کسی هست که تو دو هفته پروپوزال نوشته باشه؟اگر آره کمکم کنید لطفا البته موضوعم با سمینار زمین تا اسمون فرق داره هااافعلا که با دو سه تا بچه ها برخورد داشتم. دوستای خودم که اوکین خدا رو شکر خیلی خوشحالم که خدا جون من با اونا اش بغض...

بغض...

بغض...

برداشت من از شخصیت رییسم تو حمل کار آدم منطقی و محترم در شرایط نرمال...کسی که حد و حدود خودش رو می دونه و دلش نمی خواد کسی به مسائل شخصیش کار داشته باشه و همچنین به محدوده خصوصی کارمنداش هم احترام میذاره اما سعی می کنه با دونستن یکم اطلاعات کوچیک شخصی و یکم شوخی هم جو و محیط رو صمیمی کنه اما در شرایط عصبانی گوش هاش رو به روی توضیحات و طرف می بنده و مغز رو تعطیل و دهان را باز!!!! به نحوی که باعث میشه اعصاب آدم سر موضوع خیلی مسخره خورد بشه و راندمان کار کاملا بیاد پایین. و نشه از باقی روز برای پروپوزال مفید استفاده کرد. بغض...

امروز از کار مرخصی گرفتم بیام دانشگاه پروپوزالم تصویب کنم. اما جلسه گروه کنسل شد:| استادم تایم صبحش پر بود و بهم ساعت2 وقت دادن! از طرفی من -ساعت1:30 تا 3 کلاس دارم ولی نمی خوام دیر استاد ببینم چون از اون طرف می خوام برم سفر. از طرفی برنامه سفر ساعت 3 چیده بودیم ولی من تا 3 حتی به خونه هم نمی رسم. چه خوش خیال بودم فکر می کردم تا 12 کارام تموم میشه چون جلسه گروه 10:30=11 ئه و من برمی گردم و با خیال راحت دوش می گیرم وسایلمو جمع می کنم و میرم کلاس و بعدم مستقیما ان شالله راه میوفتیم. حالا انقدر که برنامه ام پیچ تو پیچ شده موندم. از جهتی پروپوزالم تصویب نشد! و حالا که کلی ا بغض...

انقدر بغض دارم که حد نداره...  دلم می خواد انقدر از ته دلم گریه کنم که به هق هق بیوفتم... که خود خدا بیاد پلیین بغلم کنه و بهش بگم منم با خودت ببر... همه چیز شکر خدا اوکیه... لطف خدا همیشه شامل حالمه و شاکرشم همیشه... ولی نمی دونم چمه که هی دلم می گیره. چند مدتیه پر بغضم. انقدر که گاهی نمی تونم کنترلشو داشته باشم و چشمام پر میشه گاهی دلم می خواد خود پر بغضمو یه جایی جا بذارم..  اما برعکس این بچه ناراحت و تنها رو بغل می کنم و مثل مادری دلسوز تر و خشکش می کنم ولی هنوز اروم نشده و هنوز نفهمیدم چرا و از کی ناراحته بغض...

بغض...